Marcella

Ik moet iets bekennen. Oma is vorige week zondag overleden, en we nemen vandaag afscheid van haar. Zelf ben ik de donderdag ervoor nog op bezoek geweest. Een half uurtje bracht ik samen met haar door. Dertig minuten waarin ik wat vertelde, wat huilde, oma’s handen inwreef met handcrème en vroeg of ze nog eens een keertje kon glimlachen naar mij? 

En toen trok ze een grimas. Wat er daadwerkelijk in haar omging wist ik niet. En hier komt mijn bekentenis: tijdens dat halfuurtje trok ze meerdere keren met haar mond, en het is hierdoor, door de non-communicatie tussen ons beiden, dat ik al veel eerder afscheid van haar had genomen. 

Taal is een brug, zegt men, maar het is een brug die terzelfder tijd de kloof installeert waar ze overheen gaat. Wat er onder die brug ligt, zijn we kwijt. En mijn oma … was ik al even kwijt. 

Maar wat NIET weg is en wat ik altijd bij me zal dragen, zijn de mooie herinneringen die ik heb aan Grote oma. En daarbij horend ook Kleine opa, die vandaag, precies vijf jaar geleden, stierf. 

Al die keren dat ik bij hen ben blijven slapen in de Leopold III-laan en ik samen met oma naar Matlock keek. Of naar The Bold and The Beautiful. Of Sons and Daughters. Of Neighbours. Of Die Schwarzwaldklinik. Oma die dan vaak 's ochtends "kloeg", terwijl ze me een boterham met platte kaas en suiker maakte, over het feit dat ik had liggen woelen in bed en haar had wakker gehouden. 

Toen ik in het secundair zat, en bij mijn hogere studies, ging ik ook studeren bij oma en opa. Aan een tafeltje, in de speelkamer. En hierbij werd er regelmatig gepauzeerd om in de living naar Roland Garros te kijken. Oma heeft me de regels van het tennisspel regelmatig trachtte uit te leggen, maar ik snap er nog steeds geen tennis-bal van. 

Oma die mij haar versie van konijn met pruimen leerde maken in het kader van mijn kookproject. Dat is ook alweer twaalf jaar geleden, de tijd vliegt. Zij was het die me leerde om de saus te binden door een beetje mosterd te smeren op een stukje brood. Dit bovenop het konijn te leggen en de deksel terug op de pot te doen. Best serveren met kroketjes en een frisse salade. Nog steeds genieten mensen bij mij thuis van dit gerecht. En haar geheime ingrediënt, dat wil ik gerust prijs geven, … was siroop. 

Zij leerde me Patience spelen, en Rummikub. Zij schreef me brieven als ik op bivak ging met de Chiro, au-pair was in Knokke of in Roemenië zat op Erasmus. Ze noemde me dan haar lief Annemieke, en vertelde bijvoorbeeld dat ze blij was dat Pasen weer voorbij was. Heel plezant allemaal, die familie, maar druk!! 

Van haar kreeg ik elk jaar een verjaardagskaart en van oma en opa kregen alle kleinkinderen “een cent” met Nieuwjaar. 

Het was ook bij hen dat ik mijn eerste job had. De gelijkvloers poetsen op zaterdagvoormiddag. Soms ook het stalleke. En tijdens schoolvakanties werd er al eens gevraagd om het koper te laten glimmen. Ik meen me te herinneren dat mama en tante Hilde de boven stofzuigden. Eerst zette ik alle zetels, bijzettafeltjes en stoelen aan de kant, het tapijt werd omgeplooid, dan stofzuigen, vervolgens met nat en afsluiten met droog. Pauze, waarbij er een koekje klaarlag. Daarna het toilet en de hal dweilen en tenslotte de keuken een grondige beurt geven. 

Ik heb vele zaken waar ik met veel warmte en liefde aan terugdenk, maar ik wil eindigen met één van mijn fijnste herinneringen. Samen met oma en opa iets drinken in café Euro. Wat ooit begon met toevallig op een dinsdag naar hen te zwaaien op de fiets van school naar huis (Hé, mijn grootouders zitten daar achter het raam!), tot de week erop binnengaan om hallo te zeggen en te vragen hoe het met hen ging en vervolgens te blijven plakken voor een chocomelk, werd lang een wekelijkse afspraak. Ik kon in het weekend bij hen op bezoek zijn geweest, maar dan werd er ook afscheid genomen met de woorden: “Tot dinsdag, in de Euro!” 

Dat gaat nu niet meer, … dus parafraseer ik, … uit één van haar brieven: 

Dag oma, tot later! Dikke zoentjes van jouw kleindochter, Ann 

Genk, 26 november 2016

Herfst 2016

 

  

Mijn ABC.

Wat ik eigenlijk allemaal al weet, maar soms uit het oog verlies. 
Niet persé in de juiste volgorde.

S.

Slaap.

Slaap is de beste meditatie -- de 14de Dalai Lama.
                  
De slaap, en niet het leven, daar begint alles mee. Zonder slaap kunnen we niet leven, waarmee ik bedoel, zonder slaap kunnen we niet VOLUIT leven. Niet eens enkel maar genieten van de dingen. Maar voluit en kwalitatief door het leven gaan als een normaal, functionerend mens.

Arianna Huffington weet het, de Dalia Lama weet het en wij, weten het eigenlijk ook. Diep van binnen, of ergens in ons achterhoofd zijn we er ons van bewust dat slapen cruciaal is. Levensnoodzakelijk. Voor de kwaliteit van ons leven in de eerste plaats, maar ook voor onze omgeving.

Wanneer we niet, onvoldoende of onderbroken slapen, voor één of meerdere nachten, zijn we moe en mettertijd uitgeput, raken we sneller geïrriteerd, grijpen we naar voedsel, drank of drugs die we niet nodig hebben en als we niet opletten halen we zonder nadenken, en ik citeer hier Phileine van Ronald Giphart, onze vollautomatischen Maschinengewehr boven. Gewoon, omdat onze geliefde haar of zijn ontbijtspullen niet netjes in het afwasmachine heeft geplaatst. Of omdat de wagen voor ons in het verkeer ons geen voorrang verleent.

Vandaar dat slaap zo van belang is. Het is één van de vier levensbehoeften van de mens, naast water, voeding en beweging. Je brengt uiteindelijk ook ongeveer een derde van je leven slapend door. Gebrek aan voldoende nachtrust kan leiden tot zowel lichamelijke als geestelijke klachten: vermoeidheid, prikkelbaarheid, concentratie stoornissen, geheugenproblemen, somberheid, verzwakt immuunsysteem, hoofdpijn, ontregeld bioritme, verstoorde hormoonbalans. Maar ook overgewicht en depressiviteit zijn gevolgen bij een chronisch slaaptekort.

Een volwassen mens heeft gemiddeld 7 tot 8 uur slaap per nacht nodig. Baby’s en kinderen dan weer meer, omdat ze aan het groeien zijn en naarmate we ouder worden hebben we minder slaap nodig. Er zijn mensen die met minder toe kunnen en mensen die duidelijk meer nodig hebben. Daarom is het ook een gemiddelde.

Of jij persoonlijk genoeg slaapt is eigenlijk het best te bepalen aan de hand van hoe je je overdag voelt. Het heeft te maken met je biologische klok en of je een avond- of ochtendmens bent. Zelf ben ik een ochtendmens, want het eerste gedeelte van de dag is voor mij het moment waarop ik me het meest vitaal en levendig voel en het best opgewassen ben tegen de dagdagelijkse dingen.

Voor iedereen is het dus anders, en je kan bekijken hoeveel uren slaap je precies nodig hebt, om je door de dag vitaal te voelen. Voldoende rust om voluit en kwalitatief door het leven gaan als een normaal, functionerend mens.

Wanneer het kan, leg ik mezelf in de loop van de namiddag nog eens terug op bed. Ik aarzel daar niet bij. Wanneer ik me terug moe begin te voelen, en het is dan niet omdat ik een suikerdip/koffiedip heb, dan slaap ik een uurtje of zo. Met de poezen aan mijn zijde. Ik geef dan toe aan mijn innerlijke kind. Aangezien kinderen te pas en te onpas in slaap kunnen vallen, waar ze ook zijn, en ze zich geen zier aan trekken wat anderen daarvan denken. Ze zijn moe, dus gaan ze onder zeil.

Een middagdutje kán zelfs een goede nachtrust bevorderen. Als je oververmoeid bent komt je brein namelijk moeilijk tot rust. Door overdag een extra slaapje in te lassen werk je aan het herstel van je lichaam, aan het ontspannen van je geest en dit komt je nachtrust weer ten goede. Wanneer je je lichaam geen pauze gunt, dan verwaarloos je jezelf. Je bent het aan jezelf verplicht. Wanneer je dutjes inlast en stress loslaat, geef je spanning niet de kans zich op te bouwen in je lichaam. Spanning die je leven kan verpesten.

En oh ja, medicatie biedt jammer genoeg geen soelaas. Pillen zorgen namelijk niet voor echte slaap en hebben ellendige bijwerkingen. Er zijn periodes geweest dat ik ze nam en het leek alsof ze mij ondersteunden. Maar na een tweetal weken merkte ik dat ik door de dag ook waziger werd in mijn waarnemen. Ik moest eerst door een soort dikke, mentale brij heen geraken voordat ik de realiteit opmerkte. En dan nam ik ook nog eens natuurlijke slaappillen. Wat zou er gebeurt zijn als ik de chemische variant had genomen?!

Hoe geraak je nu aan die persoonlijke, voldoende uren slaap? 
Hier enkele tips van Arianna Huffington:

- Besef dat je met je lichaam niet kunt onderhandelen en plan je slaap even onverbiddelijk in je agenda als een vliegtuig dat je moet halen.

- Gun jezelf een halfuurtje voor de overgang van dag naar nacht en vertraag door digitale apparaten te doven en een slaapritueel te ontwikkelen.

- Lig je na twintig minuten nog wakker, lees dan een papieren boek dat niets met je werk te maken heeft.

- Adem vier tellen in door je neus, hou je adem zeven tellen in en adem acht tellen uit om je zenuwstelsel te kalmeren.

En suggesties van mezelf:

- Installeer de app F.lux op je laptop, tablet of smartphone. F.lux zorgt ervoor dat de helderheid en kleurtint van je scherm wordt aangepast aan het tijdstip van de dag. Je krijgt dan niet langer een fel blauw scherm te zien als je ’s avonds nog op je scherm kijkt, maar een gedimd, geel beeld. Op de manier zorg je ervoor dat je geen verstoring van je slaapritme krijgt.

- Tracht steeds te gaan slapen op of rond hetzelfde tijdstip. Zo leer je je lichaam dat de tijd is aangebroken om te ontspannen.

- Tracht steeds op te staan op of rond hetzelfde tijdstip.

- Drink ’s avonds, in de mate van het mogelijke, geen koffie of alcohol meer en eet niet te zwaar.

- Slaap in een koele, goed verluchte kamer. Zorg voor een degelijk kussen, een matras die voldoende ondersteunt en liefst geen synthetisch beddengoed.

Bijgevolg, slaap voldoende. Slaap de slaap die jij nodig hebt. Niet de uren van een ander. Jouw uren. Slapen is saai maar oh zo doeltreffend. Geniet vervolgens van de vernieuwde kwaliteit in je leven.

Verder lezen:

• Arianna Huffington. (2016). De slaaprevolutie: het belang van slaap, rust & herstel. (eerste druk). Amsterdam: Lev.

• App: f.lux 

#TBT #Repost Auspicious viewing #2004

People like to eat, people like to drink. Eating and drinking is something that is rooted deeply in our way of life. Cooking is part of a culture. Preparing food is creating something. Cooking is a way of life that gives form to the relationships between people. Eating together brings sociability and is a symbol for solidarity. It's sharing a kind of intimacy. 



"I never prepare it with beer, like the recipe normally goes, mine is with treacle." 




"I learned it from my cousin Eugenie, who went out hunting a lot. That was in the fifties of last century." My grandmother told me this, while we were standing in her kitchen and prepared rabbit with plums. Finally, after six months, my grandmother and I looked for some time to prepare their favourite dish. 

This morning, at 10 o'clock I walked into the kitchen of my mother's mother, a 79 year old woman who is known as a sweet busybody, where she already was preparing the rabbit legs. It was nice, cooking together with her, while talking about her and mine family background. 
 "And what about your parents?" I asked. "What where they like? What was the name of my great grandfather again?" She thought about it for a while and then became restless. "I don't know anymore." she confessed timidly. "That is what is happening when you become older, you start to forget." She walked to the cabinet in the dining room where the pictures of her parents are standing on. "Come on father", she asked to the man at one of the pictures, "what's your name again?" The picture kept silent and my grandmother started to search for some documents, so she could remember the name again. "Aha, here it is, his name was, of course", and she nodded her head, "Edmond." 

 

Rabbit with plums 

 
Ingredients for 3. 

3 rabbit legs
 
some cut up bacon, lets say 200 g
 
1 coarsely diced onion
 
20 dried plums 
some good butter
 
little bit of vinegar 

a spoon of treacle 

pepper & salt 

 

Instructions.
 
In large pot or Dutch oven, heat the butter. First brown the bacon & onion.Add the rabbit legs; sauté until tender. Put some salt & pepper on it and pour some water in the pot. Keep warm for about two or three hours. Add plums & syrup. Sprinkle some vinegar on the meat. Cover & simmer 45 minutes. You can serve applesauce and fried potatoes with it.  



In the afternoon I went to the other grandparents house where Helgard, the second wife of my grandfather also taught me a recipe of hers. You know the expression: "it's a piece of cake!" meaning that's easy... . Well, this cake recipe is as easy as that... Although when Helgard makes it, it is much more delicious and light than when I made it. This proves: skills are an important factor in preparing dishes: experience makes the master. And she is a true master in sweet dishes. At every visit, there will be some delicious cake or biscuits on the table. And you're not allowed to leave it before you've been eating at least 3 pieces. 

 

4/4 cake

 
Ingredients. 
 
250 g flour 

250 g sugar 
 
250 g butter  

4 eggs 
 
1 little bag of backing powder 
 
1 little bag of vanilla sugar 

 

Instructions.
 Beat the butter, sugar, egg yolks, backing powder and vanilla sugar till a homogeneous light mixture. Sift the flour and slowly add to the batter, stirring constantly. In a separate bowl: beat the egg white until very stiff. Preheat the oven on 170 C. With a spatula, slowly and carefully add the egg white to the batter. Grease a mould with butter and dust some flour over it. (Our mould is 21cm diameter round) Fill the mould with the batter until 3/4th filled. Bake on 170 C for one hour, or: stop baking when you put a knitting needle in the cake and nothing sticks on it. After baking: remove immediately out of the mould and cool the cake on a tray.