Er werd bij de uitgeverij een nieuw boek gelanceerd van een bekende fotograaf, en Cynthia had de opdracht gekregen om de avond organiseren. Al enkele weken was zij ermee bezig geweest, en uiteindelijk was het zover. Mark was er ook, en zij waardeerde zijn aanwezigheid erg.
Op een bepaald ogenblik, deed Mark een stapje terug uit de menigte, de muziek absorberend, lettend op de manier waarop de mensen op elkaar inwerkten, en de grote foto’s bekeken die tegen de muren hingen. Maar het meest verbazingwekkende voor hem, was Cynthia. Ze was die avond zo energiek. Begroette. Stelde voor. Liep mee naar foto’s en gaf uitleg. Ze zag er ook wat zenuwachtig uit, bij het vooruitzicht om te spreken voor de grote groep mensen, hoewel er vrienden en supporters waren.
Mark bedacht bij zichzelf dat zij één van die weinige mensen was, die gewoon door haarzelf te zijn, een inspiratie was voor anderen. Ze was gemakkelijk in de omgang, sociaal, gaf veel, was bescheiden en cijferde zich soms weg. Beter nog, zij haalde deze kwaliteiten in andere mensen naar boven. Dat hij zelf niet zo was, deed hem niet schuldig voelen. Cynthia was gewoon een warme persoonlijkheid die hem eraan herinnerde dat zijn leven een positief verschil zou kunnen maken. Hij was benieuwd of ze wist dat haar gemoed besmettelijk was, dat het mensen op een bepaalde manier inspireerde. Waar hij verder zo van hield was dat zij geen persoon was die in termen dacht, zoals het veranderen van de wereld, of één of andere grote leider te zijn. Ze leefde en had gewoon de pragmatische kennis dat wat je kan, en zou moeten doen, om van de wereld een betere plaats te maken, het best op je eigen manier deed.
En ze had natuurlijk een heerlijk lichaam.