Waarom ik zoveel geef om Cuando la fe mueve montañas/When faith move mountains van Francis Alÿs.

1. Op 11 April 2002, kregen vijfhonderd vrijwilligers elke een schop in de handen gedrukt en er werd aan hen gevraagd om in een rij te gaan staan aan de voet van een gigantische zandduin in Ventanilla, een gebied juist buiten Lima, Peru. Deze menselijk kam schepte vervolgens een hoeveelheid zand verder over een zekere afstand en op die manier verplaatste de tweehonderd meter lange duin zich tien centimeter van zijn oorspronkelijke plek. Op één dag tijd verschoof een berg. 

Intermezzo. Lima is de hoofdstad van Peru en met meer dan zeven miljoen inwoners is het ook de grootste stad van het land. Zij is gelegen op een strook land langs de Pacifische kust en wordt omgeven door enorme zandduinen waarop sloppenwijken zijn gebouwd. Bevolkt door economische migranten en politieke vluchtelingen die tijdens de burgeroorlog in de jaren '80 en '90 ontsnapten aan de gevechten tussen het leger en guerrilla groepen, zoals bijvoorbeeld het Lichtend Pad. 

2. Francis Alÿs omschrijft de actie zelf als een Bijbels beeld: “Ik weet niet of de duin nu echt opgeschoven is, maar er is wel iets gebeurd in die vier uur dat we daar onder een loden zon stonden te spitten. De mensen beklommen de heuvel en schepten zand. Er gebeurde iets dat je verstand te boven gaat, het was een klein mirakel. Het had iets symbolisch en iets heel echts tegelijkertijd.” De kunstenaar noemt zijn acties ‘fabels’ of ‘verhalen’. Ze worden gekenmerkt door een irrationeel element en humor. When Faith Moves Mountains draagt iets absurd in zich: er wordt enorm veel moeite gedaan voor een minuscuul resultaat. Tegelijk is het net dat aspect dat het werk zijn aanstekelijk utopisch elan meegeeft. 
De zorgvuldig geplande actie straalt een onvoorwaardelijk geloof uit in de maakbaarheid van de wereld. Kunst kan de wereld niet veranderen, maar ze kan wel helpen de geesten daarvoor rijp te maken. Francis Alÿs wil als kunstenaar de mogelijkheid openen voor zijn publiek om anders te denken, zonder commentaren, oplossingen of oordelen op te dringen. De performance is een teken van hoop in een land dat zich in een politieke crisis bevindt. In deze tijden van terrorisme, Trumpisme en Poetinisme, en in een wereld waarin we het zelf van tijd tot tijd niet meer weten, is het goed om aan deze boodschap herinnerd te worden. 

3. Tegelijkertijd bekritiseert en ont-romantiseert Francis Alÿs met dit werk de ‘traditionele’ Land-Art. Toen Richard Long zijn wandelingen maakte in de Peruvaanse woestijn, streefde hij een contemplatieve werkwijze na die hem op afstand hield van de sociale context op dat moment. En wanneer vervolgens Robert Smithson de Spiral Jetty bouwde aan de Great Salt Lake in Utah, draaide hij civiele techniek om in beeldhouwkunst en omgekeerd. When Faith Moves Mountains is Land-Art van mensen die geen grond bezitten, gerealiseerd door de inzet van de gewone man.

__________________________________________________________ 

De Belgische/Mexicaanse kunstenaar Francis Alÿs werd als Francis De Smedt geboren in Antwerpen in 1959. Hij kreeg zijn opleiding in België, maar woont en werkt sinds de jaren 80 in Mexico City. Hij maakt performances, video's, tekeningen en beeldhouwwerken. 

Bronnen: 
• https://auboulot1.wordpress.com/2009/04/05/jeremy-deller-london-psychogeography/ 
• http://ensembles.mhka.be/items/3787 
• https://uk.pinterest.com/pin/248331366929558574/ 
• http://www.tate.org.uk/whats-on/tate-modern/exhibition/francis-alys/francis-alys-story-deception-room-guide/francis-alys-3 
• http://francisalys.com/when-faith-moves-mountains/

Mijn ABC.

Wat ik eigenlijk allemaal al weet, maar soms uit het oog verlies. 

 Niet persé in de juiste volgorde. 

 B. 

Beweging. 

Just go out there and do what you have to do -- Martina Navratilova.

Beweging, of sporten is belangrijk voor mij. Ik loop, ik zwem, ik doe occasioneel yoga, ik dans (Hey, bathroom dancing is an art!), ik fiets veel en ik wandel. Door heen de tijd leerde ik dat, zelfs in de moeilijkere periodes, als ik beweeg, in welke vorm dan ook, ik dan veel beter uitgerust ben om de dagdagelijkse uitdagingen aan te gaan. Dat ik in staat ben om de hongerige greep van de wanhoop te vermijden. Het is mijn 'eerste verdedigingslinie' tegen de onzekerheden van het leven. 

Het is ook wetenschappelijk bewezen dat lichaamsbeweging de aanmaak van endorfine, dopamine, serotonine en noradrenaline stimuleert. Allemaal hormonen die ervoor zorgen dat je je goed voelt. Dagelijks 30 minuten wandelen kan al een wereld van verschil maken wat betreft je humeur. 

Ik sport niet intensief, en dat is ook niet mogelijk met een lief, een kind, een job, het huishouden, mijn vrienden en familie en ook nog bezigheden zoals onder meer schrijven. Ik ben geen lid van een sportclub, ik heb geen personal trainer en ik draag geen kleren van Ivy Park. Maar ik beweeg wel voldoende. Dat gebeurt bewust en onbewust. Weloverwogen ben ik ermee bezig om te lopen in bossen, parken en gewoon op straat. Zwemmen neemt een uurtje per week in beslag, en dat doet zo‘n deugd. Met behulp van een yoga DVD uit de bibliotheek rek, strek, adem en beweeg ik op een matje in mijn kamer. Dansen doe ik, zoals gezegd, voornamelijk in de badkamer en op feestjes. Maar daarnaast smokkel ik hier en daar nog meer beweging in mijn leven. We hebben vier trappen in huis, en die ga ik MEER-DE-RE keren per dag op en af. Ik neem vaker niet dan wel de roltrap of lift. Poetsen, in het tuintje wroeten, planten en maaien, de auto wassen, you name it, ik doe het zelf, dan dat het voor me wordt gedaan. Elke dag rijd ik minstens één keer mijn dochter op de fiets naar school, soms is dat ook meer. (Whoeps, weer de boterhammendoos vergeten mee te geven?! En … terug maar.) Ik doe boodschappen met de fiets, ga naar de bibliotheek, het centrum, theater, … . Wonend in een stad stuur ik het liefst milieubewust, dan dat ik de auto neem. En op die manier kom je al eens ergens, op bewegingsvlak bedoel ik. 

Wandelen is een geliefde bezigheid. Als ik al niet in het bos loop, dan wandel ik er in. Ik houd van de wisseling van de seizoenen, de kleine veranderingen die ik opmerk tijdens weerkerende loop- of wandelroutes, de tijd die ik heb om na te denken. Ik las ooit het boek Wanderlust, A History of walking van Rebecca Solnit. Zij presenteert een absoluut fascinerende kijk op hoe de handeling van het wandelen zelf onze geschiedenis, wetenschap, literatuur, … en de manier waarop we onszelf zien als menselijke wezens heeft beïnvloed. Op basis van een veelheid van diverse disciplines, illustreert Solnit dat wandelen in de hele geschiedenis heeft geleid tot een aantal van de beste én slechtste incidenten. Gewoon heerlijk. 

Al deze dingen doe ik het liefst alleen, want ik geef het toe, ik ben op vlak van beweging geen teamplayer. Ik sport graag op mijn tempo. In mijn tijd. En niet wanneer het moet. Andere mensen doen dat weer wel graag in groep, en dat is ook OK. 

Sport is ongelooflijk gezond en biedt je lichaam allerlei voordelen. Je krijgt meer energie, je botten worden sterker en gezonder, je conditie gaat erop vooruit en ga zo maar door. En door te sporten werk je ook preventief aan je gezondheid. Het versterkt je immuunsysteem, helpt hart- en vaatziekten voorkomen, verlaagt de bloeddruk en cholesterol, en vertraagt het verouderingsproces. Je verhoogt met andere woorden dus je levenskwaliteit. 

Stretchen is belangrijk. Maar warm altijd eerst op voor je begint te stretchen. Als je verkorte spieren hebt, kan je daarna wat stretchen. Het belangrijkste stretchmoment is echter na je training, zodat je je spieren weer op hun normale lengte brengt, wat voor een betere doorbloeding zorgt. Stretchen na het sporten is een must en helpt je blessures vermijden. 

Je beweegt best minstens tien minuten. Want je hebt die verhoging van de hartslag nodig om je conditie te verbeteren. Maar elke stap, elke beweging heeft effect op je calorieverbranding. Wanneer je beweegt, verbruik je meer dan wanneer je zit. Meer bewegen, zelfs al is dat maar vijf minuten, draagt dus bij tot je dagelijkse calorie- verbranding. Voor krachttraining geldt net hetzelfde. Ook hier kunnen enkele minuten tussendoor al een verschil maken. 

Sporten zorgt voor een betere nachtrust. Een actief lichaam heeft rust nodig om te herstellen. Slapen is een natuurlijke manier voor je lichaam om hieraan te voldoen. En doordat door sporten het stressniveau in je lichaam afneemt, lukt het ook beter om te ontspannen, noodzakelijk om je gemakkelijk over te geven aan de slaap. 

Heel wat mensen beschouwen sporten echter als iets dat moet. Iets dat lastig is. Waarom zou je dan niet op zoek gaan naar een bewegingsvorm waar je echt van kan genieten en beschouw het als een verwenmoment? Zolang jij er maar plezier aan beleeft. Dat is wat telt! 

Verder lezen: 
• Rebecca Solnit. (2001). Wanderlust, A History of walking. Penguin Group. 

Verder dansen – the bathroom playlist – niet persé in deze volgorde: 
• Rihanna - Rude Boy 
• Fiocco - Afflitto 
• Technotronic - Pump Up The Jam 
• FKA twigs - Two Weeks 
• Rui Da Silva - Touch Me ft. Cassandra 
• Youngblood Brass Band - New Blood 
• OutKast - Hey Ya! 
• Lionel Ritchie - All Night Long 
• Jimi Tenor - Spell 
• Marvin Gaye - Sexual Healing 
• Jessie Ware - Night Light 
• Björk - Big Time Sensuality 
• Yves Deruyter - The rebel

Marcella

Ik moet iets bekennen. Oma is vorige week zondag overleden, en we nemen vandaag afscheid van haar. Zelf ben ik de donderdag ervoor nog op bezoek geweest. Een half uurtje bracht ik samen met haar door. Dertig minuten waarin ik wat vertelde, wat huilde, oma’s handen inwreef met handcrème en vroeg of ze nog eens een keertje kon glimlachen naar mij? 

En toen trok ze een grimas. Wat er daadwerkelijk in haar omging wist ik niet. En hier komt mijn bekentenis: tijdens dat halfuurtje trok ze meerdere keren met haar mond, en het is hierdoor, door de non-communicatie tussen ons beiden, dat ik al veel eerder afscheid van haar had genomen. 

Taal is een brug, zegt men, maar het is een brug die terzelfder tijd de kloof installeert waar ze overheen gaat. Wat er onder die brug ligt, zijn we kwijt. En mijn oma … was ik al even kwijt. 

Maar wat NIET weg is en wat ik altijd bij me zal dragen, zijn de mooie herinneringen die ik heb aan Grote oma. En daarbij horend ook Kleine opa, die vandaag, precies vijf jaar geleden, stierf. 

Al die keren dat ik bij hen ben blijven slapen in de Leopold III-laan en ik samen met oma naar Matlock keek. Of naar The Bold and The Beautiful. Of Sons and Daughters. Of Neighbours. Of Die Schwarzwaldklinik. Oma die dan vaak 's ochtends "kloeg", terwijl ze me een boterham met platte kaas en suiker maakte, over het feit dat ik had liggen woelen in bed en haar had wakker gehouden. 

Toen ik in het secundair zat, en bij mijn hogere studies, ging ik ook studeren bij oma en opa. Aan een tafeltje, in de speelkamer. En hierbij werd er regelmatig gepauzeerd om in de living naar Roland Garros te kijken. Oma heeft me de regels van het tennisspel regelmatig trachtte uit te leggen, maar ik snap er nog steeds geen tennis-bal van. 

Oma die mij haar versie van konijn met pruimen leerde maken in het kader van mijn kookproject. Dat is ook alweer twaalf jaar geleden, de tijd vliegt. Zij was het die me leerde om de saus te binden door een beetje mosterd te smeren op een stukje brood. Dit bovenop het konijn te leggen en de deksel terug op de pot te doen. Best serveren met kroketjes en een frisse salade. Nog steeds genieten mensen bij mij thuis van dit gerecht. En haar geheime ingrediënt, dat wil ik gerust prijs geven, … was siroop. 

Zij leerde me Patience spelen, en Rummikub. Zij schreef me brieven als ik op bivak ging met de Chiro, au-pair was in Knokke of in Roemenië zat op Erasmus. Ze noemde me dan haar lief Annemieke, en vertelde bijvoorbeeld dat ze blij was dat Pasen weer voorbij was. Heel plezant allemaal, die familie, maar druk!! 

Van haar kreeg ik elk jaar een verjaardagskaart en van oma en opa kregen alle kleinkinderen “een cent” met Nieuwjaar. 

Het was ook bij hen dat ik mijn eerste job had. De gelijkvloers poetsen op zaterdagvoormiddag. Soms ook het stalleke. En tijdens schoolvakanties werd er al eens gevraagd om het koper te laten glimmen. Ik meen me te herinneren dat mama en tante Hilde de boven stofzuigden. Eerst zette ik alle zetels, bijzettafeltjes en stoelen aan de kant, het tapijt werd omgeplooid, dan stofzuigen, vervolgens met nat en afsluiten met droog. Pauze, waarbij er een koekje klaarlag. Daarna het toilet en de hal dweilen en tenslotte de keuken een grondige beurt geven. 

Ik heb vele zaken waar ik met veel warmte en liefde aan terugdenk, maar ik wil eindigen met één van mijn fijnste herinneringen. Samen met oma en opa iets drinken in café Euro. Wat ooit begon met toevallig op een dinsdag naar hen te zwaaien op de fiets van school naar huis (Hé, mijn grootouders zitten daar achter het raam!), tot de week erop binnengaan om hallo te zeggen en te vragen hoe het met hen ging en vervolgens te blijven plakken voor een chocomelk, werd lang een wekelijkse afspraak. Ik kon in het weekend bij hen op bezoek zijn geweest, maar dan werd er ook afscheid genomen met de woorden: “Tot dinsdag, in de Euro!” 

Dat gaat nu niet meer, … dus parafraseer ik, … uit één van haar brieven: 

Dag oma, tot later! Dikke zoentjes van jouw kleindochter, Ann 

Genk, 26 november 2016

Herfst 2016

 

  

Mijn ABC.

Wat ik eigenlijk allemaal al weet, maar soms uit het oog verlies. 
Niet persé in de juiste volgorde.

S.

Slaap.

Slaap is de beste meditatie -- de 14de Dalai Lama.
                  
De slaap, en niet het leven, daar begint alles mee. Zonder slaap kunnen we niet leven, waarmee ik bedoel, zonder slaap kunnen we niet VOLUIT leven. Niet eens enkel maar genieten van de dingen. Maar voluit en kwalitatief door het leven gaan als een normaal, functionerend mens.

Arianna Huffington weet het, de Dalia Lama weet het en wij, weten het eigenlijk ook. Diep van binnen, of ergens in ons achterhoofd zijn we er ons van bewust dat slapen cruciaal is. Levensnoodzakelijk. Voor de kwaliteit van ons leven in de eerste plaats, maar ook voor onze omgeving.

Wanneer we niet, onvoldoende of onderbroken slapen, voor één of meerdere nachten, zijn we moe en mettertijd uitgeput, raken we sneller geïrriteerd, grijpen we naar voedsel, drank of drugs die we niet nodig hebben en als we niet opletten halen we zonder nadenken, en ik citeer hier Phileine van Ronald Giphart, onze vollautomatischen Maschinengewehr boven. Gewoon, omdat onze geliefde haar of zijn ontbijtspullen niet netjes in het afwasmachine heeft geplaatst. Of omdat de wagen voor ons in het verkeer ons geen voorrang verleent.

Vandaar dat slaap zo van belang is. Het is één van de vier levensbehoeften van de mens, naast water, voeding en beweging. Je brengt uiteindelijk ook ongeveer een derde van je leven slapend door. Gebrek aan voldoende nachtrust kan leiden tot zowel lichamelijke als geestelijke klachten: vermoeidheid, prikkelbaarheid, concentratie stoornissen, geheugenproblemen, somberheid, verzwakt immuunsysteem, hoofdpijn, ontregeld bioritme, verstoorde hormoonbalans. Maar ook overgewicht en depressiviteit zijn gevolgen bij een chronisch slaaptekort.

Een volwassen mens heeft gemiddeld 7 tot 8 uur slaap per nacht nodig. Baby’s en kinderen dan weer meer, omdat ze aan het groeien zijn en naarmate we ouder worden hebben we minder slaap nodig. Er zijn mensen die met minder toe kunnen en mensen die duidelijk meer nodig hebben. Daarom is het ook een gemiddelde.

Of jij persoonlijk genoeg slaapt is eigenlijk het best te bepalen aan de hand van hoe je je overdag voelt. Het heeft te maken met je biologische klok en of je een avond- of ochtendmens bent. Zelf ben ik een ochtendmens, want het eerste gedeelte van de dag is voor mij het moment waarop ik me het meest vitaal en levendig voel en het best opgewassen ben tegen de dagdagelijkse dingen.

Voor iedereen is het dus anders, en je kan bekijken hoeveel uren slaap je precies nodig hebt, om je door de dag vitaal te voelen. Voldoende rust om voluit en kwalitatief door het leven gaan als een normaal, functionerend mens.

Wanneer het kan, leg ik mezelf in de loop van de namiddag nog eens terug op bed. Ik aarzel daar niet bij. Wanneer ik me terug moe begin te voelen, en het is dan niet omdat ik een suikerdip/koffiedip heb, dan slaap ik een uurtje of zo. Met de poezen aan mijn zijde. Ik geef dan toe aan mijn innerlijke kind. Aangezien kinderen te pas en te onpas in slaap kunnen vallen, waar ze ook zijn, en ze zich geen zier aan trekken wat anderen daarvan denken. Ze zijn moe, dus gaan ze onder zeil.

Een middagdutje kán zelfs een goede nachtrust bevorderen. Als je oververmoeid bent komt je brein namelijk moeilijk tot rust. Door overdag een extra slaapje in te lassen werk je aan het herstel van je lichaam, aan het ontspannen van je geest en dit komt je nachtrust weer ten goede. Wanneer je je lichaam geen pauze gunt, dan verwaarloos je jezelf. Je bent het aan jezelf verplicht. Wanneer je dutjes inlast en stress loslaat, geef je spanning niet de kans zich op te bouwen in je lichaam. Spanning die je leven kan verpesten.

En oh ja, medicatie biedt jammer genoeg geen soelaas. Pillen zorgen namelijk niet voor echte slaap en hebben ellendige bijwerkingen. Er zijn periodes geweest dat ik ze nam en het leek alsof ze mij ondersteunden. Maar na een tweetal weken merkte ik dat ik door de dag ook waziger werd in mijn waarnemen. Ik moest eerst door een soort dikke, mentale brij heen geraken voordat ik de realiteit opmerkte. En dan nam ik ook nog eens natuurlijke slaappillen. Wat zou er gebeurt zijn als ik de chemische variant had genomen?!

Hoe geraak je nu aan die persoonlijke, voldoende uren slaap? 
Hier enkele tips van Arianna Huffington:

- Besef dat je met je lichaam niet kunt onderhandelen en plan je slaap even onverbiddelijk in je agenda als een vliegtuig dat je moet halen.

- Gun jezelf een halfuurtje voor de overgang van dag naar nacht en vertraag door digitale apparaten te doven en een slaapritueel te ontwikkelen.

- Lig je na twintig minuten nog wakker, lees dan een papieren boek dat niets met je werk te maken heeft.

- Adem vier tellen in door je neus, hou je adem zeven tellen in en adem acht tellen uit om je zenuwstelsel te kalmeren.

En suggesties van mezelf:

- Installeer de app F.lux op je laptop, tablet of smartphone. F.lux zorgt ervoor dat de helderheid en kleurtint van je scherm wordt aangepast aan het tijdstip van de dag. Je krijgt dan niet langer een fel blauw scherm te zien als je ’s avonds nog op je scherm kijkt, maar een gedimd, geel beeld. Op de manier zorg je ervoor dat je geen verstoring van je slaapritme krijgt.

- Tracht steeds te gaan slapen op of rond hetzelfde tijdstip. Zo leer je je lichaam dat de tijd is aangebroken om te ontspannen.

- Tracht steeds op te staan op of rond hetzelfde tijdstip.

- Drink ’s avonds, in de mate van het mogelijke, geen koffie of alcohol meer en eet niet te zwaar.

- Slaap in een koele, goed verluchte kamer. Zorg voor een degelijk kussen, een matras die voldoende ondersteunt en liefst geen synthetisch beddengoed.

Bijgevolg, slaap voldoende. Slaap de slaap die jij nodig hebt. Niet de uren van een ander. Jouw uren. Slapen is saai maar oh zo doeltreffend. Geniet vervolgens van de vernieuwde kwaliteit in je leven.

Verder lezen:

• Arianna Huffington. (2016). De slaaprevolutie: het belang van slaap, rust & herstel. (eerste druk). Amsterdam: Lev.

• App: f.lux 

#TBT #Repost Auspicious viewing #2004

People like to eat, people like to drink. Eating and drinking is something that is rooted deeply in our way of life. Cooking is part of a culture. Preparing food is creating something. Cooking is a way of life that gives form to the relationships between people. Eating together brings sociability and is a symbol for solidarity. It's sharing a kind of intimacy. 



"I never prepare it with beer, like the recipe normally goes, mine is with treacle." 




"I learned it from my cousin Eugenie, who went out hunting a lot. That was in the fifties of last century." My grandmother told me this, while we were standing in her kitchen and prepared rabbit with plums. Finally, after six months, my grandmother and I looked for some time to prepare their favourite dish. 

This morning, at 10 o'clock I walked into the kitchen of my mother's mother, a 79 year old woman who is known as a sweet busybody, where she already was preparing the rabbit legs. It was nice, cooking together with her, while talking about her and mine family background. 
 "And what about your parents?" I asked. "What where they like? What was the name of my great grandfather again?" She thought about it for a while and then became restless. "I don't know anymore." she confessed timidly. "That is what is happening when you become older, you start to forget." She walked to the cabinet in the dining room where the pictures of her parents are standing on. "Come on father", she asked to the man at one of the pictures, "what's your name again?" The picture kept silent and my grandmother started to search for some documents, so she could remember the name again. "Aha, here it is, his name was, of course", and she nodded her head, "Edmond." 

 

Rabbit with plums 

 
Ingredients for 3. 

3 rabbit legs
 
some cut up bacon, lets say 200 g
 
1 coarsely diced onion
 
20 dried plums 
some good butter
 
little bit of vinegar 

a spoon of treacle 

pepper & salt 

 

Instructions.
 
In large pot or Dutch oven, heat the butter. First brown the bacon & onion.Add the rabbit legs; sauté until tender. Put some salt & pepper on it and pour some water in the pot. Keep warm for about two or three hours. Add plums & syrup. Sprinkle some vinegar on the meat. Cover & simmer 45 minutes. You can serve applesauce and fried potatoes with it.  



In the afternoon I went to the other grandparents house where Helgard, the second wife of my grandfather also taught me a recipe of hers. You know the expression: "it's a piece of cake!" meaning that's easy... . Well, this cake recipe is as easy as that... Although when Helgard makes it, it is much more delicious and light than when I made it. This proves: skills are an important factor in preparing dishes: experience makes the master. And she is a true master in sweet dishes. At every visit, there will be some delicious cake or biscuits on the table. And you're not allowed to leave it before you've been eating at least 3 pieces. 

 

4/4 cake

 
Ingredients. 
 
250 g flour 

250 g sugar 
 
250 g butter  

4 eggs 
 
1 little bag of backing powder 
 
1 little bag of vanilla sugar 

 

Instructions.
 Beat the butter, sugar, egg yolks, backing powder and vanilla sugar till a homogeneous light mixture. Sift the flour and slowly add to the batter, stirring constantly. In a separate bowl: beat the egg white until very stiff. Preheat the oven on 170 C. With a spatula, slowly and carefully add the egg white to the batter. Grease a mould with butter and dust some flour over it. (Our mould is 21cm diameter round) Fill the mould with the batter until 3/4th filled. Bake on 170 C for one hour, or: stop baking when you put a knitting needle in the cake and nothing sticks on it. After baking: remove immediately out of the mould and cool the cake on a tray.

Jan

Leuven, 28 april 2016 

Dag moeder, 

Dank voor uw brief, het deed me deugd. Ik word soms toch echt gek, hier binnen. Gaat het al beter met onze pa zijn rug? Hoe gaat het met Patrick? Gaat die nog naar school? Zeg maar tegen hem dat zijn grote broer vind dat hij dat moet doen. Niet brossen, of andere streken uithalen, want dan eindigt die net zoals ik. Mijn zaak komt over een maand voor, heeft mijne advocaat gezegd. ‘Schriel menneke’, noem ik hem stiekem. Hij is zo klein en mager, en verzuipt in zijn kleren. “Moet diene u verdedigen, of wa”, lachen de mannen op de gang, “diene rechter eet hem op”. “Bemoei u met uw eigen zaken”, roep ik dan. Pisnijdig word ik ervan. Maar ze hebben wel gelijk, en mijne advocaat moet wel zijn best doen. Niet dat ik vind dat ik niks gedaan heb. Moe, dat weet ge ook. Het was niet serieus van mij om te dreigen dat bierglas in die gast zijn gezicht te steken. Maar hadden ze nu echt zes flikken moet sturen? Als die vriendelijker waren geweest tegen mij, dan was ik ook niet beginnen stampen. Mijne advocaat zegt dat er voor 20.000 euro scha is aan het café. Maar daar geloof ik niks van. Dat heb ik niet alleen gedaan. Die flikken hebben ook dingen kapot gemaakt. En dat de poes van het café plat gemaakt is onder een tafel is niet mijn schuld. Dan hadden ze me maar niet op die tafel moeten neerdrukken. Maar wel jammer van die poes. Moe, ge weet dat ik ne dierenvriend ben. Dus ik heb mezelf voorgenomen, wanneer ik vrijkom, ik een nieuwe poes naar het café zal brengen. Wanneer dat zal zijn, weet ik niet. Ik hoop niet te lang, en zal alles doen om vervroegd vrij te komen. Misschien al binnen zes maanden? Moeder, eigenlijk weet ik niet meer zoveel van diene avond. Maar dat komt door de pep. Ik ben daar nu mee gestopt. Echt waar, de sociale dienst helpt mij daarbij. Maar het is niet gemakkelijk. Er zijn gasten op de gang die van alles verkopen, maar ik doe daar niet aan mee. “Gij zijt ne slijmbal”, zeggen ze dan. “Gij wilt het lievelingske van den Centraal zijn” Maar dat wil ik niet. Ik wil alleen zo vlug mogelijk vrij zijn. Mijne advocaat zegt dat als ik gene pep meer pak, het makkelijker gaat zijn voor m’n zaak. Dus daar houd ik me aan. En dat hij maar z’n best doet, het schriel manneke. Zo moe, ik ga u nu laten want ik moet vandaag vijf brieven schrijven en ge zijt de eerste waarop ik antwoord, dus nog vier te gaan. En ik moet nog bellen met mijne advocaat. Wanneer ge binnen twee weken op bezoek komt, breng ge dan nog een broek en twee paar sokken voor me mee? Doe de groeten aan ons va en aan onze Patrick. 

Jan

Cynthia XXVI

10. 

 Grijze lucht vanmorgen, maar me daar niet door laten doen. Sinaasappels geperst, yoghurt in een schaaltje. Moment van weinig en veel. Naar buiten gegaan. Naar de vijvers. Op een teras koffie gedronken. Krant op schoot. Pen en notitieblok in de buurt. Genot intens. Zo gaat de tijd traag. Ik leef in dat tempo of niet. Er speelt een liedje op de achtergrond. Nu luidden de kerkklokken over de muziek heen. Eindelijk klinkt het mooi samen. Beide momenten repeterend. Om me heen arriveren mensen, terwijl anderen vertrekken. Waarheen, waarom, met wie en hoe? Verschillende verhalen dienen zich aan en ik had me er lang geleden al bij neergelegd dat ik die nooit ging kennen. Toch bedacht ik ze graag. Verhalen of geschiedenissen ontstaan ook maar na menselijke tussenkomst. Want als persoon willen we binnen ons leven enkele waarden gerealiseerd zien. We willen bewust en zelfbewust kunnen leven als zelfbepalende personen die vrij zijn. We zijn handelende wezens die iets willen verwezenlijken in hun leven. En we willen begrijpen. Kleine verhalen (Die van het meisje aan kassa 4, een bloesje in de uitverkoop, een melodie of de geur van de tuin na een regenbui.) zijn er om ons een bestaansrecht en identiteit te verschaffen en doen daarnaast aan informatieoverdracht. Ze passen bijna altijd binnen grotere verhalen, die weer gebaseerd zijn op ideeën over hoe de wereld in elkaar zit, over wat het Grote Mysterie of het Sublieme is. 
   ‘De dieren abstraheren niet’, schreef John Locke. Hij benadrukte hierdoor het feit dat het menselijke gebruik van symbolen om zo de wereld te begrijpen, de mens onderscheidde van ruwweg miljoen soorten dieren en honderd tweeënnegentig verschillende soorten apen. Symbolen zijn instrumenten die ruwe intelligentie in cultuur omzetten. Zonder hen zou een mensenleven bestaan uit directe sensaties, beperkt tot een verleden dat korter is dan zijn eigen leven, en bij de genade van een toekomst waar hij nooit voorbereidingen voor kan treffen. In een dergelijke wereld, zou uit het gehoor, buiten bereik zijn en uit het zicht, uit de geest zijn.    Of het allemaal gebeurde door een langzaam dagend bewustzijn, of door een reeks spontane geestelijke vonken die een sluimerende verbeelding aanstaken is niet duidelijk, op een bepaald punt werd de dwaas bedachtzaam. Misschien starend in een vuur zag iemand, ergens, ooit, plotseling een gezicht in de trillende vlammen. Op dat ogenblik ontstond de geest en stapte de mens door het kijkend glas. Bewust geworden van zichzelf, kon de mens talen uitvinden om gedachten mee te delen, zijn omgeving te bewerken, concepten te creëren om ideeën uitdrukken, en beelden tot stand brengen om zich te identificeren met de superkrachten uit de natuur die hem omringden. 
   En vanaf het moment dat we de wereld konden verklaren, deden we niets anders meer. Wilden we ook niets anders meer doen. Kunnen we ook niets anders meer doen. Compulsief zijn we op zoek naar de uitleg, en het hangt van de tijdsgeest af, welk verhaal geacht wordt juist te zijn en welk niet. Of het moment waarop een steen wordt verplaatst en nieuwe dingen naar boven komen. 
   Uiteindelijk hopen we dat alles met alles samenhangt. Dat er overal een reden of een oorzaak voor is. Dat niets zomaar gebeurt. Toch? Er moet eenvoudigweg een plan, een bedoeling zijn. De dingen kunnen niet 'niet zijn'. Behoed me voor het schrikbeeld van de willekeur. Laat alles een betekenis hebben. Tenzij je beseft dat ons bestaan in het hier en nu een vierdimensionale pixel vormt in het oneindige weefsel van ruimte en tijd; dat wij onlosmakelijk verbonden zijn met quasars en quarks, met oerknal en eindzucht. Hoe ongepland het leven ook verloopt en welke hoofdrol er ook is weggelegd voor onzekerheid en toeval, wij maken deel uit van dit bizarre, wonderlijke universum. Onbeduidend, natuurlijk, maar op de manier waarop de waterdruppel onbeduidend is in de oceaan die er zonder waterdruppels niet was. Toeval bestaat dus. Gelukkig maar. Zonder toeval was er geen verrassing, geen verbazing, geen verwondering. En zonder verwondering, geen geschiedenis, geen verhaal.

Cynthia XXV

De volgende dag was Mark Beetch dan ook niet zomaar verdwenen. Mensen doen dat niet zomaar, plompverloren. Terwijl ik het station in liep om informatie, hield hij een taxi aan, en stapte in. Nu kan je me nog zien, en nu niet meer. De wagen bracht hem naar de nette, maar Spartaanse kamer, nummer 4 in Pension Norma. Veel dacht hij niet na toen hij kleren en toiletspullen in zijn tas gooide. Dat ze misschien wel eens ongerust zou worden, zich dodelijk zorgen makend. Het deed hem weinig. Mark kende haar als een taaie. Ze zou er wel over heen komen. Hij nam wederom een taxi, die hem naar het vliegveld bracht, kocht een vervroegd ticket en vloog naar huis. 
   Daar gearriveerd belde hij Justus op. 
   ‘It’s over. Finished. Yeah, I kind of left her in Barcelona. I actually didn’t say goodbye to her. Just took a cab. I know, that’s stupid, but I can’t call her right now. Can you do it? So she wont be worried? 
   It was fun. I mean it. The time that we spent together was great. We had lots of laughs, lots of good times. But now it's time for something else. It's not Cynthia, you know. It’s me. Can you tell her? 
   I’m just not ready for anything remotely serious. Especially with her. I just want something light. And she’s the complete opposite of light. And it’s just not working out. Like I told you before. 
   She hasn’t have to blame herself. No one is to blame. It’s no one's fault. It just one of those things that happen. Two people meet, fuck, talk several times, have dinners or watch some movies and then go on their merry way. It’s the way things happen. However, each and every moment was special. Don’t let her forget that.’

Cynthia XXIV

9. 

Het begint op het exacte moment dat we in deze wereld terecht komen. Die eerste seconde wanneer wij ademhalen, en de koude lucht onze roze, vochtige huid raakt. Wij beginnen een lange reis over de snelweg van het verlies. Er zijn geen omwegen. Geen pechstroken. Geen rustplaatsen langs de kant, waar we ons zouden kunnen terugtrekken, hergroeperen of verenigen. En er is zeker geen ommekeer mogelijk. Het overkomt iedereen op deze planeet. Door de eeuwen heen. Het verlies is de enige constante waar wij allemaal, collectief, op kunnen rekenen en toch is het zo ongelooflijk persoonlijk dat wij ons slechts kunnen verwonderen over hoe anderen erover voelen of ermee omgaan. Mijn verliezen zullen nooit zoals jouw verliezen zijn en ik zal ook nooit begrijpen hoe die van jou aanvoelen. Wij kunnen verhalen over hen delen, liedjes zingen, schrijven op weblogs of er een film over maken. Maar wij kunnen onze verliezen nooit volledig uitdrukken. Wij zullen ze alleen maar in handelbare, uitgespitte en gerangschikte stukken splitsen en vervolgens aan anderen geven, hopend dat ze het zullen vatten. 
   Maar dat kan men niet. Men wordt dat ook niet verondersteld. 
   Ik heb al dingen verloren. Veel. Gedurende mijn leven. Soms klein en zonder betekenis. Soms enorm en overweldigend. Maar ik doe voort. Het is mijn taak in deze cyclus. Je hebt, je verliest en je gaat verder. Om hopelijk ooit, in de toekomst, opnieuw te hebben. De cyclus herhalend totdat je zelf diegene wordt die door iemand anders verloren wordt. 
   Ik zag, of hoorde Mark weinig voordat we naar Barcelona vertrokken. Ik miste hem, maar hij ontglipte mij telkens als ik hem wou bereiken. Hij werd een soort van schaduwende metgezel. Ik worstelde hiermee en met het feit dat het leven zelden eenvoudig is. Ik weet het. Het is nooit enkel maar één ding. Het is zelden helemaal positief. Net zoals de gevoelens die ik op dit moment had. Die waren zo divers, verwarrend en paradoxaal als maar kon zijn. Hartstochtelijk en platonisch, creatief en vernietigend, bevrijdend en verstikkend. Het was bevredigend en dominerend, zacht en obsessief, het vervulde en het frustreerde. Het sloot zoveel af als dat het omhelsde. En de gevoelens waren zo wisselvallig: de éne dag aanwezig, de volgende dag verdwenen. Het verdiepte me met ervaring maar was zelfdestructief door narcisme. Het beloofde geluk maar leverde droefheid af. 
   De eerste dag bezochten we park Güell en La Sagrada Família. Terwijl we de trappen opklommen om in één van de torens van het panorama te genieten floot Mark ‘Your song’ van Elton John. Ik huiverde en voelde me verloren, want ik wist intuïtief dat het liedje niet voor mij bestemd was. 
   Maar ik zweeg. Ik zweeg vervolgens tijdens het diner, toen Mark afwezig in zijn eten prikte. En ik zweeg toen we naast elkaar in bed lagen, gingen slapen met een kus, maar zonder te vrijen. 
   Het was allemaal omwille van het beeld dat ik kleurde. De spontaniteit en haast roekeloze affectie die Mark en ik eerder hadden gebruikt om ons uit te drukken werd plotseling omgezet, vrijwel virtueel op één nacht tijd, in een onhandige voorzichtigheid. De vroegere warmte in onze stemmen en gebaren, en de fysieke tederheid van onze omhelzingen, werden nu gekanaliseerd in de smallere en goedaardigere gebieden van de neutraliteit. Het gemak waarmee wij ooit bekentenissen hadden geruild werd vervangen door krampen van frustratie en bezorgdheid. 'Evolutie' is wat ik het kon noemen. Maar evolutie met een terugslag. En wat met het lelijke broertje van evolutie: Uitsterven? Ik probeerde me aan te passen aan het verschuivende landschap van hartpijn, maar vond er geen troost bij.

Cynthia XXIII

‘Hello.’ 
...
 ‘No, we’ve been struggling with acting exercises. And you?’ 
...    
‘No, it’s just my head. We went for a drink afterwards. Yeah, I’ve consumed a little more than I could take. You know. I’ve been drinking like a goddamn sailor.’ 
... 
‘Well, the kind of sailor that drinks way too much. Then, and here was what really killed me, I did two shots, back to back. Some kind of flaming shit. Horrible. It was ugly. You know, my body, a former friend, has become my enemy, turning on itself. Eating away at my brain leaving a trail of blackness. At least this is how I imagine this headache is working, a monster gobbling up everything in it's path, a Sherman marching. I really think that my brain has come loose in my head. When I shake my head, I can hear it rattle around.’ 
... 
‘Haha. No. I couldn't hear it before. I should be worried but instead I’ll sniff some glue hoping the fumes will make it sticky again.’ 
... 
‘I guess.’ 
... 
‘No, it happened because it’s more than one month to go before the festival and I'm ready to escape from everyone and everything. It’s fucking lonely and fragile and hard right now. That restlessness in the period that it has got to happen. You know very well in your own head how you want it, but then the search after the private means. It can be so hard. Every production that is successful, is a little miracle, because it depends on so many factors. But when something works, when it's good, you can be so euphoric.’ 
... 
‘That’s right. The trip to Edinburgh will earn me money, but before this, I desperately need to get out of this petty little country. So, I’m glad that we are going to feel the heat of real sun and relax in the incomprehensible babble of foreign voices. I want weird money in my hands, and dark eyes staring back at me.’ 
... 
‘Of course, your dark eyes, baby. And I want to go snorkeling. I want to build a grass shack on the beach, and read between swims and fucks. And I want to be a completely honest man with everyone all the time, about who I am and what I'm liable to want to do. I want no secrets. And no fear. … ‘Don’t know why I said it. It’s just that it’s nice to help the actors and be concerned and calm them down, and I have to because that's my job, but every now and then I just want to say quite loudly "sort it out yourselves... bring me solutions not problems... take responsibility for your own actions... just be smarter, be braver, be quicker , try harder and be better... and that's the only advice I can give you." Still, its kind of fun and we do have a laugh. It’s the emotional support that wears me down. Can't they see I have my own problems to deal with, and nobody to help me but myself. Why can't they just get on with it?’ 
... 
‘What do you want?’ 
... ‘
I'll be working like a horse for the coming weeks, so I'm going to be ready for some hedonism. I want to swim in the sea, read, and tie you up.’
...
‘Yeah, that’s true, love ya, bye.’ 

Hij voelde zich niet schuldig. Waarom? Omdat hij zo gemakkelijk kon liegen? Hij was toch acteur? Lara was een lieve meid. Het was lekker geweest. En Cynthia hoefde dit niet te weten. Waarom haar pijn doen? Het was alleen dat zijn lust voor haar verdwenen was en hij sowieso hun relatie zou moeten beëindigen. Maar hij bleef de kwestie voor zich uit schuiven. Het werd echter wel urgent. Ze zouden binnenkort enkele dagen naar Barcelona gaan. Cynthia had dat geregeld. Want tegen het einde van de maand speelde zijn stuk in het noorden van het land, en door de vele repetities zouden ze elkaar niet veel zien. En naar Spanje wou hij gaan. Drie jaar eerder was hij er voor het eerst geweest, en onder de indruk geraakt van de Catalaanse stad. Dat het een weekend samen met Cynthia ging zijn, nam hij erbij. Het kon niet anders. Toch? Alles was al geboekt. Na de trip zou hij wel zien wat hij ging doen. Hij had ook geen hekel aan haar, hij had gewoon geen zin meer in haar gezelschap. 
   De twee weken voor het reisje was hij toch druk aan het repeteren in Londen. Ze zouden elkaar niet zien. Hij moest niet eens zijn verdwenen gevoelens voor haar negeren. Nee, hij kon vanop afstand contact met haar houden via telefoon en mail. 
   Hij liep naar de keuken om wat fruitsap. Een groot glas, koud sap zou hem goed doen. Dan een douche, en naar buiten, om te zien of Jonny in de King's Head zat.

Cynthia XXII

8. 

‘Why is it that HANGOVER DAY is also Let's Clean Up The Garbage And Wipe The Streets While Talking And Singing As Loudly As Possible Day? For God sake.’ 
   Mark werd met een zwaar hoofd aan Bad Side of Misery wakker om redenen waar hij mee vertrouwd was. Pseudo-paniek omwille van het leven op het moment, werk voor school dat nog afgehandeld moest worden, het project in Edinburgh, het leven, zijn relatie met Cynthia, en het duidelijke gebrek aan wilskracht om erin te investeren. 
   Later waren er de geluiden van een koppel op straat. Haar lach die schalde en Mark die afgunst voelde en het niet kon helpen dan een beetje te glimlachen om het een zuiver geluid ervan. Een goed geluid. Hoewel hij het in weken niet gevoeld had, omdat hij die gedachten verzoop met projecten, het werk en andere zaken, liet hij het deze keer een beetje ontsnappen, keek naar het plafond, zijn armen achter zijn hoofd gekruist en zuchtte bij zichzelf. 
   Hij wou geen verwachtingen, alleen maar kinderlijk vertier. Hij had gedacht dat hij een verbintenis wou aangaan, maar hij zat verkeerd. Hij wou alleen maar wat rond rennen en verloren lopen in een bos, in een woestijn, of een grote flat met een berg weed, een hoop boeken, zijn drumstel en wat luie activiteiten. 

Welcome to my portable life, with lots of convenient pockets. Small ones, big and deep ones. But none big enough for you. Portable means smaller, it means no car, no house. It means no you and me. Because in my portable life there is just enough space for me, me and me.

Nadat Lara was vertrokken, stond hij in de keuken te kijken naar het glas water waar de aspirine lag te bruisen. Hij wilde van zijn hoofdpijn af, en zijn schouders en nek voelden ook stijf aan. De telefoon ging, en het was Cynthia aan de andere kant van de lijn.

Cynthia XXI

De maaltijd liep op zijn eind. Gezellige mensen. Interessante gesprekken. En de risotto was er in gegaan als zoete koek. 
   ‘Ik wil meer rijstpap. En een gouden lepel,’ had Mark geroepen!      ‘Inderdaad, dit smaakte hemels,’ voegde David, de toekomstige lichttechnicus eraan toe. 
   Mark was Lara blijven aanraken. Een hand op haar schouder, een tik op de neus, een rukje aan haar haren, een hand tegen haar rug. Ze voelde zich opgelaten en soms een beetje gespannen. 
   De bespreking raakte rond. De groep had nog anderhalve maand de tijd voordat ze het stuk zouden brengen in Edinburgh, en alles liep zoals gepland. Een enkeling vertrok alvast, terwijl er door de rest groepjes werden gevormd. Lara zat op een mini-eiland aan tafel met twee mensen te praten terwijl ze Mark naar de hal zag lopen met David. De mannen snoven in de badkamer, boven de wasbak een lijntje coke. Meteen kreeg Mark het gevoel dat hij overschakelde in een hogere versnelling. Hij werd zich bewust van zichzelf, gepaard gaande met sterke geluksgevoelens. Alles werd plotseling interessant. Hij had zichzelf totaal in de hand en ging alles wat onbelangrijk in zijn leven was even terzijde schuiven. 
   Lara schonk zichzelf nog een glas wijn in en keek naar Mark. Hij stond nu in een hoek van de kamer met David te praten. Zoals zo vaak de afgelopen uren, kruisten hun ogen elkaar. Mark verontschuldigde zich bij zijn gesprekspartner en liep naar de tafel terwijl hij haar blik vasthield. Iemand sprak hem echter aan en hij draaide zich om.    Jammer. 
   Ze nam haar glas op en ging naar de keuken. Even later voelde ze dat hij achter haar stond. Hij legde zijn hand onder tegen haar rug en zijn vingers strelen heen en weer. Ze kreeg het er warm van. 
   Mark legde zijn arm om haar heen en trok haar tegen zich aan. Zijn hand gleed van haar middel naar haar heup en terug. Heel langzaam. Lara voelde weer een trilling in haar lijf. 
   Hij blies zachtjes in haar nek. Ze voelde hem nu helemaal tegen haar lichaam staan. Ze voelde hoe hij zijn been tussen haar benen wrong. En ze voelde duidelijk zijn erectie tegen haar billen. Lara kon er niets aan doen, ze raakte er opgewonden van. 
   ‘Sorry, maar je had toch een vriendin, niet?’ 
   ‘Lara, baby, maak je daar nu niet druk over. Die woont in Brussel, en zo serieus is het nu ook allemaal niet. Trouwens, jij bent nu hier. Je hebt zalige rijstpap gemaakt.’ 
   ‘Risotto.’ 
   Mark glimlachte. ‘Juist ja, zalige risotto. Zoals ik al zei. Engel die je bent. Ik mag je toch op gepaste wijze bedanken.’ En hij likte in haar hals. 
   Lara draaide zich om, ze keken elkaar aan en ze besloot om mee te gaan in datgene waar Mark mee bezig was: verleiden. 
   Ze had al vaker gehoord dat hij goed was. En blijkbaar was het ook niet zo serieus met zijn lief. Dus kon het geen kwaad. 
   Langzaam streelde haar hand zijn nek, haar wijsvinger trok een spoor naar een plek achter zijn oor, dan over zijn kaak naar zijn kin. Een rondje om zijn mond. Ze meende hem binnensmonds te horen kreunen. Haar hand ging van zijn schouder, over zijn rug, naar zijn middel, zijn heup, zijn billen. Ze kneep zachtjes. 
   Meteen reageerde Mark door ook zijn hand op haar billen te leggen.  
   Ze keken elkaar weer aan en ze zag zijn mond op de hare afkomen. Yes, dat wilde ze graag: een diepe, intense en warme tongzoen. 
   Maar Mark liet haar plotseling los en liep weg. Haar lijf stond strak van de spanning, en ze wist dat dit bij hem ook zo was. Of had ze zich misschien toch vergist? 
   Terug in de living kerend, merkte ze dat hij mensen naar zijn deur aan het begeleiden was. 
   ‘We’re alone in a few minutes,’ lipte hij geluidloos naar haar.

Cynthia XX

7. 

Er bestaan zoveel spelletjes in de wereld dat ik me er niet eens aan ga wagen om ze op te noemen. Maar er is één bepaald spel dat me aangaat. Het spel tussen twee personen die elkaar recht in de ogen kijken. Dit is namelijk zeer interessant. Prikkelend en spannend. Vanaf het ogenblik dat je het spel begint te spelen, wordt de ander op een zeer aangename manier medestander. Op de manier dat je aanwezig bent in een ruimte, is het zo ook voor de ander. Het bewustzijn van elkaars aanwezigheid is er al vanaf het begin. Dat is de vereiste. Je reageert snel op elke reactie uit je omgeving. Er is controle. En dit is waarom het broeit van tijd tot tijd. Onbeperkte en onaangekondigde elektriciteit. 
   Het spel is ook spannend omdat je nooit precies kan weten hoe de ander gaat reageren. Misschien met afwachtende ogen, lachende ogen, knipoogjes of ogen die niets doorlaten. Op het kruispunt van het bewust, deelnemende spel komen de verrukkelijkste momenten tot stand. Kijken wordt een strategie van tonen, ontvangen en terugkaatsen. Kijken en terugkijken als een strategie van verleiding die de blik, de waarneming en het lichaam in een extreme staat van concentratie brengt. Alles staat met aangepaste antennes op elkaar afgestemd. Het is een vorm van kijken dat Merleau-Ponty opvallend beschrijft in zijn essay over schilderen. “Een mens IS wanneer er een soort van wederzijds contact plaats vindt. Tussen het merkbare en het zichtbare. Tussen het tastbare en zinnelijke. Tussen het oog en het ander. Tussen hand en hand.” 
   Het spel vond op een avond plaats tussen Mark en Lara, een collega van de universiteit. Op vrij expliciete wijze. Ze creëerden samen iets. Ze dachten over iets. Helemaal niet passief. Het was een broeierige activiteit. 
   Lara had heel ontspannen in Mark’s keuken gekookt. Ze had ooit hoog opgegeven over haar risotto, en nu ze met Mark en enkele mensen uit de theaterwereld zouden samenkomen voor een projectbespreking, had Mark voorgesteld dat tijdens een maaltijd te doen. Bij hem thuis. Vervolgens vroeg hij aan Lara of zij eindelijk die heerlijke risotto van haar wilde klaar maken, mits hij voor de ingrediënten zorgde. 
   ‘Ik wil die ‘rijstpap’ van je eens geproeft hebben,’ plaagde hij!  

Ze was in de vroege avond aan het gerecht begonnen, voordat de rest van de groep zou arriveren. Mark zat in de living scenario’s te verbeteren. Ze had hem af en toe speels aangeraakt als ze langs de tafel liep waar hij aan zat. Mark deed dat trouwens ook, zoals ze eigenlijk gewend waren van in het theater, of als ze samen oefeningen deden. 
   Alleen, haar lijf reageerde er deze keer op, vooral toen hij haar achter in de nek plotseling een zoen gaf. 
   ‘Stop toch, darling,’ snoof ze. Maar haar tepels werden wel hard.    Om even bij hem uit de buurt te zijn zei ze dat ze snel onder naar de Indiër ging voor wat wijn voordat de rest zou komen. 
   ‘Hulp daarbij nodig?’antwoordde hij grinnikend. 
   ‘Nee hoor, dat kan ik nog heel goed zelf, maar ruim het hier anders maar wat op, anders zit je papierwerk straks onder de rijstpap.’ 
   Ze voelde dat hij haar met zijn ogen volgde toen ze de kamer uitliep. Een beetje provocerend wiegde ze met haar heupen en keek snel even achterom. Hij zat nog steeds aan tafel, een brede grijns op zijn gezicht. In haar onderbuik voelde ze een trilling.

Cynthia XIX

Manon’s gsm ging heel vroeg die ochtend over. Veel te vroeg, zelfs voor haar. Maar in plaats van het geluid te negeren, rolde ze naar de ander kant van het bed, en nam op… . 
   ‘Hello?’ 
   ‘Angel....whatssssuuuuuuuuuppppppp?’ 
   ‘Jesus, Justus, I was asleep. What do you want?’ 
   ‘I want to see yoooouuuuu. Get your smooth ass out of bed, and get dressed. I’m on my way over. And Mark is with me.’ 
   ‘Damn, what time is it?’
 
   ‘Just get up angel, we’re on our way’ 
   Ze stond op en trok een T-shirtje en slipje aan en wachtte op Justus en Mark. Toen die met een zak croissants arriveerden, zette ze koffie. 
   ‘Manon, where's your orange juice?’
 
   ‘I don't have any’
 
   ‘Then I’ll get some. We drank way too much and I’m all kinds of cottonmouth.’ 
   ‘Damn Mark...being drunk is so 80's.’
 
   ‘Yeah, funny how you don't say that when you've had too many drinks’ ‘Well....that's different’
 
   ‘Whatever, I’ve got some grass with me that we are going to smoke and we're going to need some juice’ 
   Mark was even weg, en Justus greep haar onder haar bloesje vast en beet haar in de nek. 
   ‘What are we listening to, what’s the music?’
 
   ‘The record of The Sound of Music...can't you tell?’
 
   ‘Oh, fast forward to the end...I love that song.’
 
   En ze spoelde door naar het einde waar Julie Andrews het liedje zong, en lipte mee. Terwijl ze een Oostenrijks dansje maakte, en haar borsten en billen toonde aan Justus en uiteindelijk haar kleren helemaal uit deed. 
   Mark kwam terug binnen, maar Manon trok de kledij niet meer aan. Ze hield ervan om Justus lachend en vol spanning naar haar te zien kijken, en Mark die moeilijk gechoqueerd raakte. Of er nu een naakte vrouw, zingend door haar living danste, of niet. 
   Manon schoof een tafeltje tot bij de zetels, en vroeg om Mark’s weed, en begon het eerste jointje van de dag te rollen. Ze babbelden wat over haar werk als danseres, de dans en theaterwereld, relaties op de werkvloer en liefde en lust. Ze rolde ondertussen een tweede jointje, stak die op en gaf die door aan Justus, stond recht en liep de kamer uit. 
   ‘Mark...that chick gives me some serious wood’
 
   ‘Yeah...she's hot’
 
   ‘No, I mean it, I’m so fucking hard. Let’s see if she wants to play’ ‘Hell no. That's gross’ 
 
   ‘Man, it's either that or get on your knees yourself’ 
   ‘God, then I’ll go away. I’m tired, I’m going to see if Cynthia is home, and crash over there. I’ll see you later.’ 

Mark verraste me met zijn onverwachte bezoek. Ik was net wakker, toen hij aanbelde. Hij rook wat zurig. Had een donker vleugje onder zijn ogen. Mompelde iets over op de trein springen, ik die niet thuis was en te lang op café zitten met Justus. Drentelde wat vermoeid door mijn flat en viel vervolgens tot een eind in de namiddag op de zetel inslaap. 
   ‘Mijn lief, mijn lief…,’ fluisterde ik bij mezelf en bekeek zijn gelaat nauwkeurig. Elke porie, elk haartje, elke millimeter van zijn huid. Ik probeerde zijn gezicht op mijn netvlies te branden. Ik was blij dat hij er was, maar had ook een vreemd gevoel in mijn maag als ik naar hem keek. 
   Ik kon het niet precies benoemen en hield het daarom stil. Waarschijnlijk zag ik spoken waar er geen waren. Maar zijn te grote alcoholgebruik baarde me zorgen. Het viel me op, hoeveel drank hij kon verzetten, en het zelfs leek nodig te hebben. Had hij het druk? Stress? Was er een probleem waarover hij me nog niet verteld had? Of was er een ander? Mijn initialen werden voor een ogenblik W.A.N.H.O.O.P. Een innerlijk alarm ging af in mijn hoofd. Het scherpe geluid deed mijn keel dichtknijpen. Mijn hart leek zelfs korte tijd stil te staan. 

Was Mark maar intelligent, geestig en charmerend als hij dronk, rookte of een pil op had? Moest hij in het echte, nuchtere leven harder proberen? 

Toch besloot ik mijn donkere gedachten en gepieker op pauze te zetten, en te genieten van onze tijd samen. Te vertrouwen op de integriteit van onze relatie en de sterkte van het enthousiasme ervan. Betekent liefde ervaren soms niet dat je diepe verwarring riskeert en er met tranen voor betaalt? 
   Misschien kon ik hem verrassen met een korte reis. Enkele dagen weg, onder ons twee. Verwijderd van iedereen en de hele wereld.

Cynthia XVIII

6. 

Bij lust, is de interesse geconcentreerd op het seksuele genoegen. Mark zat samen met Justus in Manon’s living. Zij was het liefje van Justus wanneer het hun het beste uitkwam. Ze hadden iets ongedefinieerds. Het was zeer vroeg in de ochtend, en het begon langzaam, zacht licht te worden. Manon zat geknield aan een bijzettafeltje een joint te rollen, terwijl Justus in zijn koffie roerde en naar zijn vriend luisterde. Ze waren in een gesprek over lust en liefde verwikkeld geraakt. 
   ‘En ik realiseer me hoe ironisch en eenvoudig het allemaal is. Hoe wij als liefdesmachines opgeslokt worden door de invloed van hormonen. Ik ben jaloers geweest en heb de angst van anderen geroken. Ik ben de gekwetste en de kwetser geweest. Verliefd, gekwetst en beschuldigend wanneer de andere de liefde niet met dezelfde sterkte voelde. Of wakker wordend om vast te stellen dat de gekke verliefdheid wegglipt. Ik word snel en hevig verliefd, maar die affectie kan ook in een paar uur verdwijnen. En dat gebeurt nu ook met mijn gevoelens voor Cynthia. Ik merk bij mezelf dat ze aan het verdwijnen zijn. Ik was in het begin zo verliefd, zo bevangen van haar, dat ik echt dacht dat het liefde was. Maar nu weet ik dat het uiteindelijk lust was. Net zoals bij andere vrouwen.’ 
   Justus kende Mark goed genoeg, om deze uitleg te kunnen dromen. Mark was niet gemaakt voor een relatie. Het bleek nog maar eens dat liefde in zijn leven geen redding brengt. Het kon zijn bewustzijn niet vervangen in het onderzoek naar zichzelf. Justus vond het jammer, want hij apprecieerde Cynthia, en was blij dat het koppel voor Mark’s doen al zolang samen was. Zij had hem schijnbaar even kunnen verlossen van de wanhopige greep van zijn ego, en de paniekerige terugtocht van zijn vroegere ontevredenheid. Justus kon zich de periode nog goed herinneren hoe ongelukkig Mark was geweest, voor hij Cynthia tegen het lijf liep. 
   ‘Man, Justus. Listen to me. Somehow I seem to have slept with 5 different women in the space of a week and now I feel enough is enough. I prefer being in love with one woman. What a difference will it make to sleep with someone you know and you know you like, can be honest with, respect, someone who knows the score and who’s ‘using’ you just as much as you’re ‘using’ her. I need someone hot, and also very cool. So I can love her, you know. Are you coming to visit me this weekend? Please save me. You are my friend. It won’t cost you a bean once you get here, you know that. And I promise you a good time. We’ll get high as kites if you like, you‘ll meet some people, anything could happen.’ 
   Anything could happen. Juist ja. Zoals een wilde, dronken nacht doorhalen in de stad. Nochtans hadden ze de avond rustig ingezet. 10 uur eerder. Justus legde zijn lepeltje weg, en keek naar Manon. Hoe ze daar aan het tafeltje zat. Was hij verliefd op haar? Nee. Eerder verliefd op de aandacht die ze hem gaf, en haar felle lichaam. Onze beste bedoelingen zijn ook nooit goed genoeg. Zij kunnen de gevolgen van onze schadelijke handelingen niet verbergen. Zij kunnen ons niet beschermen tegen de pijn, die wij in de naam van de liefde meemaken. Hoe hartstochtelijk onze gevoelens ook mogen zijn, hoe oprecht onze woorden; wij vertrouwen onze bedoelingen toe aan een toekomst die wij niet kunnen voorspellen en mensen die wij niet kunnen beschermen. Justus zag hoe Manon de joint opstak en inhaleerde. Ze blies de rook in zijn richting en knipoogde. Hierop kreeg hij het stickje van haar aangereikt, terwijl ze recht ging staan en de kamer uitliep. 
   Anything could happen. En dan was de rust voorbij. 
   Mark was spontaan. Of impulsief. Het was maar hoe je het bekeek. Hij had ergens zin in, en deed het. Of at het. Of dronk het. Of zei het. Of slikte het. Of rookte het. Zonder nadenken. Zoals een kind. Hij leefde in zijn vrije tijd op korte termijn en genoot van wat het moment hem bood. Hij dacht niet veel na over eventuele gevolgen. Zolang hij plezier had en er wat actie in de keet was. 
   Het was al gebeurd dat Mark Cynthia in het midden van de nacht opbelde. Slaapdronken zat ze dan rechtop in haar bed, luisterend naar het ratelende relaas aan de andere kant van de lijn: ‘HelloCynthiaDearI’matadinnerpartyandthere’saqueueforthephonesoIcan’ttalkthatlongButhere’ssomething…IpracticedwithmybandtodaystonedandreallytightonthedrumslikeIalwaysamwhenIhaven’tplayedforawhileIboughtsomegrassandsomeecstasybecausetheguyhadsomeandIjusttookaquarterasIwalkedtothisdinnerpartyanditisniceStartworkteachingtomorrowAgigwiththebandatauniversityandanightMCingatsomeperformanceartnightclubeventwhichIthinkmightbeashittyI’llletyouknowIloveyouIloveyoubyebye…’ 
   Of dat hij onaangekondigd op de Eurostar naar Brussel sprong toen hij een vrije dag had. Cynthia stapte op hetzelfde moment in de auto om in een andere stad een vriendin te bezoeken. Mark stond voor een gesloten deur, belde Justus op en ontmoette hem voor een optreden in de concertzaal aan de Beurs. Justus had voor die avond bij toeval vrijkaarten. Ze gingen samen naar de groep kijken, dronken enkele pinten in het café, en wandelden naar Justus’ huis. Onderweg liepen ze met blind geluk een Marokkaanse club binnen, om er enkele uren later extatisch buiten te wandelen. Bijgeval kwam Justus op het idee om Manon op te bellen, en nog meer plezier te maken. Mark vond het allemaal goed en prachtig.