Soms neemt het leven je bij de kraag en schud je door elkaar zoals een ratelpop. Iemand heeft mij eens gezegd dat dit goed kan zijn. Ik HAAT het gewoon. Ik kan niet tegen aanpassingen, wijzigingen en ommekeer. Zeker niet als die bewerkstelligd zijn door anderen.
Maar het bestaan voedt zich met veranderingen. En zoals Cynthia wist, was ook zij daar niet immuun voor. In de weken nadat Mark haar verlaten had, slingerde ze tussen gevoelens van ontkenning, woede, afwijzing en onmacht.
‘Ik vertrouwde hem,’ vertelde Cynthia aan een vriend. ‘En dan doet hij godverdomme zoiets.’
Het volle gewicht van het verlies drukte haar soms tegen de grond.
En ze kon niet diep ademhalen zonder in tranen uit te barsten… .
‘Die stomme kloot van een loketbediende, als die mij sneller had geholpen in het station, had ik eerder buiten gestaan. Bij Mark.’
Toen ze het verlies langzaam had geaccepteerd, wou Cynthia dat de pijn verdween en ze terug kon opgaan in het leven. Maar gevoelsmatig waarde Mark nog rond in haar hoofd. Dan dacht ze hem ergens te zien wandelen. Of wanneer de telefoon rinkelde, hoopte ze nog dat hij het was.
‘Oh, ben jij het. … Nee, nee, sorry, zo bedoelde ik het niet. … Ja, goed, twee uur gaat voor mij ook. … Ja, tot straks dan. … Ciao.’
Zuchtend legde ze de hoorn op het toestel neer en liep terug naar haar bad, waar ze zo-even snel was uit komen plenzen.
Lijden kan productief zijn. We weten dat uiteenlopende pijnlijke ervaringen tot verandering kunnen leiden of zelfs nieuwe waardevolle talenten in mensen kunnen wakker maken. De hele kwestie dwong Cynthia om zich erdoorheen te slaan en een nieuwe, meer geëigende band met zichzelf te creëren. Daarbij waren twee zaken van groot belang. Dat ze zou terugblikken op de relatie om vast te stellen wat hij voor haar betekend had. En hem vervolgens omzetten in een herinnering zonder enig toekomstperspectief.
Want Cynthia hield aan haar relatie met Mark een onstilbaar verlangen over. Ze voelde zich twee min één.