De Keuze.
Ik ben ervan overtuigd: "Het maakt niet uit wat je kiest, maar wat je met de keuze doet". Deze gedachte gaf mij rust en richting. Soms besef ik toch spijt te hebben van sommige keuzes. Zonder mogelijkheid tot wijzigen. Te laat. Dus neem ik voor het onvermogen om het verleden nogmaals te beleven te veranderen in een bewustere toekomst. Immer in de veronderstelling dat 'kiezen' een actief werkwoord is. Het gaat over het continue besef en bewustheid dat de kwaliteit van mijn bestaan de belangrijkste waarde in mijn leven is. Daarnaast gaat het over het waarnemen van de keuzes die ik maak in mijn leven die de kwaliteit van mijn leven bepaald. De ontdekking van mijn vrijheid om te kunnen kiezen voor een positieve levenskwaliteit is iets als een overwinning; iets van immense betekenis. Natuurlijk kan ik nu nog wel uitglijden maar daar leer ik juist van. Ik ervaar dan het contrast, en hoe ik mezelf uit de modder kan trekken. Bovendien leer ik daaruit hoe en waardoor ik erin terecht gekomen ben. Ik lach daar vaak bij. Om de dingen, mezelf en hoe onbelangrijk het meestal wel is. Wat heerlijk dat ik stom, slap, maf, enz. ben geweest. Iedereen die eerlijk is tegen zichzelf zal moeten toegeven dat zijn of haar leven misschien wel een aaneenschakeling is geweest van gemaakte fouten. Ze horen erbij, ze zijn er om uit te leren.
Ghent-Brussels-Ghent-Brussels-Ghent-Brussels-... .
It's going to be Ghent.
Solaris tells the story of a planet that reads minds, and obliges its visitors by devising and providing people they have lost, and miss. The Catch-22 is that the planet knows no more than its visitors know about these absent people.
This story originated with a Polish novel by Stanislaw Lem that is considered one of the most important adornments of science fiction. It was made into a 1972 movie of the same name by the Russian master Andrei Tarkovsky. Now Steven Soderbergh has retold it in the kind of smart film that has people arguing about it on their way out of the theatre.
Soderbergh's Solaris is quiet and introspective. There are some shocks and surprises, but this is not 'Alien'. It is a workshop for a discussion of human identity. It considers not only how we relate to others, but how we relate to our ideas of others, so that a completely fake, non-human replica of a dead wife can inspire the same feelings that the wife herself once did. That is a peculiarity of humans: We feel the same emotions for our ideas as we do for the real world, which is why we can cry while reading a book, or fall in love with movie stars. Our idea of humanity bewitches us, while humanity itself stays safely sealed away into its billions of separate containers, or 'people'.
When I saw Tarkovsky's original film, I felt absorbed in it, as if it were a sponge. It was slow, mysterious, confusing. Soderbergh's version is cleaner and spare, more easily readable, but it pays full attention to the ideas and doesn't compromise. Tarkovsky was a genius, but one who demanded great patience from his audience as he slowly marched toward his goals. The Soderbergh version is like the same story free from the weight of Tarkovsky's seriousness. And it evokes one of the rarest of movie emotions, ironic regret.
The deep irony here is that all of our relationships in the real world are exactly like that, even without the benefit of Solaris. We do not know the actual other person. What we know is the sum of everything we think we know about them. Even empathy is perhaps of no use; we think it helps us understand how other people feel, but maybe it only tells us how we would feel, if we were them.