"Al het ongeluk van de mens, komt voort uit één ding: dat hij niet in staat is rustig in zijn kamer te blijven." -- Pascal. Ik denk dat Pascal iets op het spoor was. Hij bedoelde dat we in de problemen komen als we niet genoeg tijd thuis doorbrengen, of ergens in een andere kamer, stilletjes denkend, lezend, schrijvend, schilderend, componerend, ontwerpend, fotograferend, plannend, onderzoekend, of het bespreken van zaken die betekenis geven aan ons leven en vorm aan onze reactie op de buitenwereld. In plaats daarvan, zijn veel mensen te springerig voor zulke rustige momenten. Te onrustig, te zenuwachtig, te verslaafd aan afleiding, te onzeker, te terughoudend om zichzelf geconfronteerd te zien, te afhankelijk van de aandacht van anderen, te ongeduldig om na te denken voordat ze handelen, te gretig om beweging met actie te verwarren. En dus slingeren ze zichzelf in de wereld, om de rust van hun kamer te ontsnappen. Ze lopen weg van solitaire gedachten, zodat ze zich kunnen verliezen in groepsdenken. Ze paniekeren wanneer ze alleen zijn, en haasten zich in de armen van anderen voor geruststelling. In onze postmoderne wereld van ideologische starheid en collectieve besluitvorming, is het individu in zijn of haar rustige kamer hard op weg een museum artefact, een cultureel anachronisme te worden. Toen Virginia Woolf schreef over de noodzaak van een vrouw om een kamer te hebben voor zichzelf, zou ze ontmoedigd zijn om te leren dat er in minder dan een eeuw, mannen en vrouwen gejaagd hun kamers verlaten om op zoek te gaan, in het leven van anderen, voor de verlichting van de afzondering die zij niet kunnen volhouden.
Om alleen tijd door te brengen, is in de ogen van velen, een soort van mislukking. Men is een sociaal buitenbeentje. Rustige momenten alleen doorbrengend is asociaal of te anti-mensen. Om je eigen gedachten te denken in termen van je eigen leven is genieten van narcistische genot. Om de kracht te hebben en het vertrouwen om tijd op jezelf te besteden, komt voort als zijnde arrogant en dromerig.
Iemand die tijd spendeert in haar kamer, dit geldt met name voor vrouwen, roept meer medelijden op dan respect. Ze zou niet zo gericht moeten zijn op zichzelf, maar andere mensen helpen. Binnen het gezin, kan ze worden getolereerd, maar nog steeds zou ze zich ook schuldig moeten voelen. Partners voelen zich bedreigd wanneer hun vriendin of vrouw alleen wil zijn. Kinderen voelen zich afgewezen wanneer de ouders zich terugtrekken. Het is moeilijk om de juiste balans te vinden tussen het individu en de groep. Vooral vandaag, wanneer de groep zoveel dominantie uitoefent en het individu geconfronteerd wordt met zo veel afleiding. Conformisme is gewoon te krachtig voor de meeste mensen om te weerstaan. Zij die dat kunnen hebben meestal een eigen kamer. Diegenen die niet standhouden, beweren dat een dergelijke kamer onnodig is en waarschijnlijk onnatuurlijk. Op de rug van dergelijk vooringenomenheid blijft de mensheid vergrendeld op zijn plaats.